Αλλάζουνε οι άνθρωποι ....

Ε ναι λοιπόν, αλλάζουνε και μάλιστα πολύ και εκεί που δεν το περιμένεις, και μένεις χάνος να κοιτάς το ταβάνι ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι και εσύ μένεις με την απορία ζωγραφισμένη στο "γερασμένο" πρόσωπο να αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ κάτι λάθος, αν έκανε ο άλλος, αν έκανε η ζωή λάθος που σας έφερε τον έναν μπροστά στον άλλο και κοιταχτήκατε και ερωτευτήκατε και αγαπηθήκατε και μετά "ξεχαστήκατε" ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να παραμείνουν οι ίδιοι. Όσο και αν προσπαθεί κάποιος να μην το πιστεψει, αργά ή γρήγορα έρχεται και η σειρά του να αντιμετωπίσει το αλλαγμένο πρόσωπο που μέχρι πρίν λίγο καιρό μιλούσαν για ώρες στο τηλέφωνο, κόρναραν ανυπόμονα περιμένοντας στο αυτοκίνητο να κατέβεις επιτέλους για να πάμε για ποτό, άλλαζε 3 φορές μέχρι να βρεί το τέλειο t-shirt που αναδεικνύει τους γραμμωμένους κοιλιακούς, κερνούσε άπειρα ταξίδια Π-Σ-Κ στο Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη.... Λέω να ανάψω ένα τσιγάρο, να θυμηθώ τις πρώτες λέξεις που ανανταλλάξαμε και μετά να μετρήσω μέχρι το 10 μήπως και θυμηθώ την πρώτη ατάκα που "πέταξες" για να με "ρίξεις". Την θυμήθηκα ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι απροσδόκητα. Μήπως έκανα εγώ κάτι που σε ενόχλησε και εξαφανίστηκες "έτσι ξαφνικά" ? Can you please come back? We have unfinished business here .... you owe me a coffee, remember .... and a kiss :) By the way, είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχει ήδη τελειώσει ....

Ουσιαστικά είχαμε αγαπηθεί πριν καν συστηθούμε ... Περνούσαμε τα πρωινά μας, πίνοντας δυνατό καφέ και κοιτώντας πίσω απο την τεράστια τζαμαρία της άδειας καφετέριας. 3 τραπέζια διαφορά, η μια δίπλα στην άλλη, στη άδεια καφετέρια, κάθε πρωί περιμέναμε να πάει 8 για να πάμε στο πρώτο μάθημα. Χειμωνιάτικος καιρός, ίσως και ψιλοχιονάκι, μικρες και φοβισμένες ... Μετά απο μερικές εβδομάδες συνειδητοποίησα πως δεν συναντιώμασταν για πρώτη φορά στην καφετέρια, είχαμε ήδη συνταξιδέψει στην διαδρομή απο το Κέντρο μέχρι κι το τέρμα, μέσα στο τρένο και στην συνέχεια στο ίδιο λεωφορείο. ΄Ένα πρωί δεν άντεξα - πήγα, συστήθηκα, έριξα και μια χαζομάρα με την οποία χασκογελάγαμε για 20 λεπτά και .... αυτό ήταν ... αγαπηθήκαμε για πάντα. Είχαμε κοινά μαθήματ στην αρχή και αυτό μας ένωσε. Εγώ τότε με "σοβαρό" νεανικό δεσμό και εκείνη μονίμως στα χωρίσματα με τον δικό της. Η αγάπη αυτή είναι απο εκείνες που κι αν ακόμη κάνεις 1 χρόνο να δεις κάποιον, στο πρώτο διλεπτο του τηλεφώνου έχεις καταλάβει τα πάντα. Είναι η αγάπη που στέλνεις ένα -"call me" και έχει καταλάβει αν είσαι καλά, σκατά, πονάς, γελάς, αγαπάς, μισείς, σε μισούν ... Είναι εκείνη που με έχει "σηκώσει" όταν έπεσα (αρκετές φορες ομολογουμένως), που χάρηκε πραγματικά όταν της είπα "φεύγω γιατί δεν το θέλω άλλο", εκείνη που μου έγραφε ραβασάκια στο μάθημα λέγοντας μου βλακείες για να με ηρεμήσει πριν μια μεγάλη παρουσίαση. Είναι εκείνη που ήρθε κι με βρήκε το καλοκαίρι του 2000 στο "μοναχικό" νησί και μου είπε "η ζωή συνεχίζεται" και εγώ την άκουσα και συνέχισα κι συνεχίζω ακόμη. Είναι εκείνη που στάθηκε δίπλα μου με ανεμελιά σε κάθε δυσκολία, που μοιράστηκε μαζί μου τα πιο κρυφά της μυστικά, που με αγκάλιασε όταν έκλαψα και που μου δάνεισε στεγνά ρούχα όταν απο τα γέλια είμαστα ανύμπορες να περάσουμε τον δρόνο σε στιγμή απίστευτης καταιγίδας και είχαμε γίνει μούσκεμα ως το κόκαλο. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, και ακόμη πιο πολλά απο όσα τολμάμε να ομολογήσουμε. Χαίρομαι που είσαι στη ζωή μου και σε παρακαλώ να μην φύγεις ποτέ σπο κοντά μου. Είσαι πραγματική μου φίλη γιατι με δέχεσαι όπως είμαι, δεν με κρίνεις ποτέ, με κάνεις να χαμογελώ, χαίρεσαι με την χαρά μου και λυπάσαι με την λύπη μου. Σε ευχαριστώ! Υ.Γ. παω να σε πάρω τηλέφωνο τώρα γιατι έχω να σου πως :)

..............

She missed him a lot. They way they used to kiss, the long hours of talking and walking around, the walks for windowshopping ... all these things were missing . They were lost. She used to wonder about the time that both of them would become again true partners. She missed him a lot and couldnt say a word about it. She wasn't sure whether he was thinking tha same thing. so she didn't say a word about it.
Day after day. the distance increased and neither her or him were capable of coming closer to each other. As if noone had the strength anymore that was required to recover from this apathy and re-discover their true love and romance.
It was so difficult for her to re-discover the sexy side of herself and give herself into him again.
He seemed so weak and not able to understand this and give to her the missing passion, the flame that once existed.
"It takes two to tango, my friend. See you in another life" she said while closing the door behind her. It was late midnight when they decided to speak and admit all their hidden thoughts.
Goodnight my big love. Take care of yourself.

Μια αναπάντεχη συνάντηση που προέκυψε έπειτα απο μια τυχαία σκέψη. Μάλλον τελικά υπάρχει εκεί πανω ψηλά, κάποιος που ξέρει και μαθαίνει τα πάντα και που κινεί τις καταστάσεις και εμάς σαν μαριονέτες.

" Nice talking to you ", του είπε και εκείνος κόλλησε. Δεν έβγαλε λέξη γιατι δεν το περίμενε αυτό. Τον είχε σκεφτεί πριν λίγες μέρες όταν απλά χάζευε παλιές κάρτ ποστάλ απο τότε. Τα όσα είχαν ζήσει μέσα σε λίγες ημέρες δεν θα τα ζούσαν για χρόνια μετά. Πρώτος έρωτας, αγαπημένος και τρυφερός. Τώρα πια, πολυ μακρια.
Τι καλοκαίρι και εκείνο ...

Καληνύχτα και ευχαριστώ που με άκουσες.

Μου "πήρες" την πόλη μου ..

Βαρκελώνη: η αγαπημένη μου πόλη. Την επισκέφτηκα για πρώτη φορά εκεί γύρω στο 2000 και απο τότε πως τα έφερε η ζωή, σχεδόν κάθε χρόνο ήταν στους τοπ προορισμούς μου αλλά κάθε φορά κάτι γινόταν και δεν κατάφερνα να παω.
Το 2000 ξεκίνησα λοιπόν, μόνη, με μικρή βαλιτσούλα, ρούχα και λεφτά για 4-5 μέρες και κατέληξα να μείνω σχεδόν μήνα. Η πόλη αυτή αποτέλεσε για μένα σταθμό ζωής για πολλούς και διάφορους λόγους και για αυτό και αποτελεί για μένα τόπο σημαντικό και σημαδιακό.
Φτάνοντας εκεί είχα κλείσει 2 μεγάλα κεφάλαια της ζωής μου. είχα μόλις τελειώσει μια μακροχρόνια σχέση, είχα φτάσει εκεί αποφασισμένη να κάνω μια νεα αρχή. Να "μιλήσω" με τον εαυτό μου, να "τα βρούμε", να συνεργαστούμε και μετά να πάρουμε αποφάσεις για την συνέχεια. Είχα φτάσει στη Βαρκελώνη με όρεξη για περπάτημα, να γνωρίσω μια κουλτούρα πολύ ιδιαίτερη για μένα και να μάθω τους ανθρώπους της.
Πολλά απο τα παραπάνω τα κατάφερα και τα πέτυχα στην διάρκεια της επίσκεψής μου εκεί. Κάποια άλλα χρειάστηκε και πολύ δουλεια κατα την επιστροφή μου. Κάποια άλλα, τα άφησα εκκρεμότητα, με σκοπό να έχω ένα κίνητρο και αφορμή για να ξαναγυρίσω γρήγορα πίσω. (Σου εχω κακιώσει και για αυτό, θα καταλάβεις στη συνέχεια).
Το θυμάμαι σαν τώρα, έφτασα με τόσο ενθουσιασμό στο αεροδρόμιο που σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου.
Ανυπομονούσα τόσο πολύ να βγω εξω στην πόλη, να την περπατήσω, να επισκεφτώ τα τόσα αξιοθέατα για τα οποία είχα διαβάσει κατα καιρούς.
Η πόλη μαγική. Στις επόμενες μέρες περπάτησα κάθε γειτονια της - στην αρχή κρατούσα ένα τουριστικό χάρτη για να μην χαθώ, πολυ γρήγορα όμως τον άφησα στο σπίτι και απλά προσανατολιζόμουν ή απλά αφηνόμουν να χαθώ στα σοκάκια της παλιάς πόλης ή στις φτωχογειτονιές με τις εργατικές κατοικίες ή στην γειτονιά με τους φοιτητές και όλους εκείνους του "Τσε" που κυκλοφορούσαν τριγύρω μου. Μετά την 3 ημέρα, σχεδόν σαν να ήξερα όλη την πόλη. Σαν να έμενα απο πάντα εδω.
Ενα πρωινό επισκέφτηκα κάτι φίλους στο πανεπιστήμιο. Τέλεια ευκαιρία να γνωρίσω φοιτητές απο καθε γωνιά της γης, να κάθονται παρέες παρεες στο γρασίδι, κάτω απο τεράστια δέντρα στην δροσιά και να διαβάζουν ή να συμμετέχουν σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Τότε βλέπεις δεν υπήρχαν τόσο διαδεδομενα τα λαπτοπς, ipads κτλ κτλ κτλ Ηταν πιο απλά και πιο γοητευτικά τα πράγματα και οι άνθρωποι. Πιο άνετοι και φιλικοί και οχι κρυμμένοι πίσω απο οθόνες ...
Επισκέφτηκα πλατείες, άπειρα πανένορφα πάρκα τεράστιας έκτασης με απίστευτη βλάστηση και πανέμορφα συντριβάνια. Πόσο ζήλεψα αυτά τα πάρκα, ειλικρινά. Είχα την ευκαιρία να μένω σε ένα σπίτι που σχεδόν 3 λεπτά περπατώντας έφτανες σε ένα τεράστιο, καταπράσινο με ψηλά δέντρα πάρκο στο οποίο δέσποζε ένα τεράστιο συντριβάνι σαν ολοκληρο οικοδόμημα απο μάρμαρο με πανέμορφα αγάλματα και νερό να σχηματίζει μια τεράστια λίμνη. Στο πάρκο αυτό υπήρχαν διάσπαρτα μικρά και ιδιαίτερα μουσεία τα οποία φυσικά και τίμησα με την παρουσία μου ουκ ολίγες φορές.
Περιπλανήθηκα σε κάθε γωνιά αυτής της πανέμορφης πόλης. Βόρεια , νότια, απο την πάνω μεριά της μέχρι κάτω στην παραλία.
Port Olimpic Marina .... τι να πω .... μια πανέμορφη προβλήτα, ξύλινη και πεντακάθαρη, παγκάκια και μικρά μαγαζάκια διάσπαρτα... κόσμος να κάνει περίπατο με ηρεμια ... εκεί περνούσα πολλές απο τις ώρες μου κρατώντας ένα ταξιδιωτικό οδηγό και σημειώνοντας τις επόμενες εξορμήσεις μου. Σημείωνα επίσης πως ήθελα να είναι η ζωή μου απο εδώ και πέρα.
Δεν χόρταινα να μπαινοβγαίνω σε μικρά μαγαζάκια, πολύ γραφικά με μικροαντικείμενα σαν απο παραμύθι. Εντελώς συνειδητα, δεν δοκίμασα την καταναλωτική μου περιεργεια μπαίνοντας σε κάποιο πολυκατάστημα. Μόνο στο άγνωστο σε εμας τότε FNAC μπήκα και αυτό για να δω τι το ξεχωριστό έχει και γίνεται τόσο χαμός στα ταμεία.
La Rambla - ενας τεράστιος δρόμος (αν να λέμε η Ερμού) με τεράστιο πλατύ πεζοδρόμιο στην μέση του δρόμου και δεξια και αριστερα πολλά μαγαζιά. Στο πεζοδρόμιο αυτο μπορούσες να βρεις κατα τοποθεσίες όπως προχωρούσες, ΄διάφορα μαγαζάκια και πλανόδιους τα πάντα καθαρα και με τάξη τοποθετημένα. Μαγαζάκια που πουλούσαν απο λουλούδια μέχρι .. κότες :) και μετά, εκεί που τελείωναν τα μαγαζάκια και οι πλανόδιοι, ξεκινούσαν αμέτρητοι ηθοποιοί - απο αυτούς που ντύνονται και βάφονται σαν ιδιαίτεροι χαρακτήρες και που δεν μιλάνε όσο και αν τους προκαλέσεις - άγγελος, διάβολος, σουπερ μαν, ένας που ήταν γεμάτος χρυσή μπογιά .. ένας ΄΄αλλος περιεργος που υποτίθεται έπαιζε ενα αόρατο πιάνο. Με όλους αυτούς απαραίτητες φωτογραφίες !!
La Sagrada Familia - απίστευτο δημιούργημα. Έφτασα εκεί με το λεωφορείο της γραμμής ένα βράδυ πριν απο έξοδο με ντόπια παρέα και άπλά έμεινα με ανοιχτό το στόμα να το κοιτάω .... Τόπος συνάντησης τα σκαλιά και σίγουρα άπειρα ραντεβουδάκια με ερωτευμένους να σαλιαρίζουν όλο πάθος (ισπανικό, αργεντίνικο, βραζιλιάνικο πάθος απο ότι πρόλαβα να διακρίνω :) ) .
Μια γειτονιά, νομίζω βόρεια, γεμάτη μισογκρεμισμένα και μισοάδεια νεοκλασσικά σπίτια και μέσα σε αυτά .. καταληψίες !! Απο το πουθένα, ποτέ δεν έμαθα γιατί έκαναν κατάληψη και τι διεκδικούσαν πάντως απο οτι μου είπαν ήταν εκεί για πολύ καιρό και απλά .. ήταν εκεί ...
Μια απο τις βόλτες μου με έφερε και σε ενα στάδιο που γίνονταν ταυρομαχίες. Ομολογώ πως δεν το προτείνω και ούτε επιθυμώ να το ξαναεπισκεφτώ ... πολύ βάναυσο για τον ταύρο και για μένα να βλέπω τους ισπανούς να εκτασιάζονται με τον πόνο του ζωου.
Οι άνθρωποι τόσο φιλικοί, όλοι μια παρέα. Δεν με ένοιαξε στιγμή που δεν μιλούσα την γλώσσα, γινόμουν ένα με την παρέα σε χρόνο μηδέν και ας ήταν ο καθένας απο άλλη μεριά της γης (Ισπανία, Βραζιλία, Αργεντινή .. )
Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη που ήθελα να μείνω εκεί για πάντα....
Η πόλη που άφησα πίσω μου, μπήκα στο αεροπλάνο επιστροφής και ήδη σχεδίαζα την επόμενη επισκεψη μου εκεί.
Η πόλη που γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, ξεχωριστούς, μακριά απο τους ήδη γνωστούς και φίλους μου και που για πολύ καιρό μετά ήταν οι αγαπημένοι μου long distance friends που τους τηλεφωνούσα για να κάνω εξάσκηση τα μέτρια ισπανικά μου και εκείνοι τα άθλια ελληνικά τους.
Η πόλη που οι άντρες σε φλερτάρουν γιατί αγαπούν τον έρωτα και το φλερτ και δεν το κάνουν άκομψα και απλά για να το κάνουν. Και αν ακόμη απέρριπτες το φλερτ τους, σου χάριζαν το πιο όμορφο και γοητευτικό χαμόγελο που έχεις εισπράξει ποτέ σου και σου έφτιαχνε αμέσως η ημέρα. Μετά απο το χαμόγελο αυτό, δεχόσουν να σε κεράσουν ενα mojito και μετά το δεύτερο ποτό είσασταν σαν φίλοι απο τα παλιά.
Η πόλη που την ερωτεύτηκα γιατι δεν πρόλαβα να ερωτευτώ ούτε έναν ισπανό όσο ήμουν εκει.
Η πόλη με τις πολλές και διαφορετικές εθνικότητες, που όλες ομως είναι μαγικές και θέλεις να τις γνωρίσεις.
Η πόλη που όλα ήταν πιο απλά : οι σχέσεις, η παρέα, οι διαδρομές, οι άνθρωποι, τα ραντεβού. Όλοι ήταν χαλαροί και απλοί .... κι αυτό σε κέρδιζε στη στιγμή.
Την πόλη αυτή είχα πει στον ευατό μου πως θα την ξανα έβλεπα σύντομα .. που όμως πέρασαν 11 χρονια γεμάτα απο πολλά επώδυνα και ευχάριστα και όμως δεν κατάφερα ακόμη να ξαναεπισκεφτώ. Και όταν γνώρισα εσένα, είπα οκ, σίγουρα θα παω μαζί σου μιας και δεν είχες παει ποτέ εσύ.....

Μου πήρες την πόλη μου .. πριν λίγο καιρό και ενω κανονίζαμε να παμε παρεα, μου είπες πως σε λίγες μέρες πετάς για Βαρκελώνη.

Μου πήρες την πόλη μου γιατι τώρα πια, αφού θα έχεις παει έσυ εκεί μόνος σου, εγω δεν θέλω πια να πάμε μαζι. Είναι περίεργο το συναίσθημα. Δύσκολα μπορώ να το εξηγήσω. Σαν να μου έχεις πάρει το μυστικό που είχα αποφασίσει να το μοιραστώ μαζί σου, αλλά εσύ το πήρες και πήγες και το ανακάλυψες μόνος σου. Σου κακιώνω γιατί τώρα πια δεν θέλω να ξαναπάω στην Βαρκελώνη. Και είναι κρίμα γιατί είχα αφήσει εκκρεμότητες εκεί. Είχα αφήσει μέρη να πάω και πράγματα να κάνω που ποτέ δεν θα δω και δεν θα κάνω. Σου κακιώνω γιατί τώρα πια δεν βλέπω την Βαρκελώνη μου με το ίδιο μάτι όπως μέχρι εχτές. Τώρα θα δεις εσύ με τα δικά σου μάτια την Βαρκελώνη μου και οχι με τα δικά μου μάτια. Δεν θα καταφέρεις ποτέ να ερωτευτείς την Βαρκελώνη μου όπως την ερωτεύτηκα εγώ. Μου χάλασες την ομορφιά που είχα ανακαλύψει γιατί βιάστηκες να την δεις μόνος σου και οχι να σου την γνωρίσω εγω. Μου "πήρες" την Βαρκελώνη μου και γιαυτό δεν θέλω να ξέρω τίποτα για το πως την είδαν τα δικά σου μάτια. Μακάρι να περάσουν γρήγορα οι μέρες...
Θα φροντίσω στο μεταξύ να βρω τις φωτογραφίες που είχα βγάλει τότε και απλά να ξαναθυμηθώ ....

Ανεξήγητο και πολύπολοκο !

Είναι αδύνατο να καταλάβει κάποιος πως νιώθει μια γυναίκα που έχει μέσα της και μεγαλώνει ένα μωρό για τόσους μήνες ... και το κακό είναι πως μάταια καμιά φορά προσπαθεί και η γυναίκα να μεταφέρει αυτά που νιώθει και περνάει αλλα και ακόμη πιο μάταια προσπαθεί να την καταλαβει όποιος ζει μαζί της και βρίσκεται κοντά της το διάστημα αυτό.
Το να μεγαλώνει μέσα σου μια ζωή ειναι ενα θαύμα .... ανεξηγητο και πολυπλοκο. Κρίμα που δεν με καταλαβαίνεις :( Μακάρι να μπορούσες να με καταλάβεις. καληνύχτα

Η μικρή μου φιλενάδα ...

Σημερα όλη μέρα νιώθω πως μου μιλάει. Σαν να παρακολουθεί ήδη και να καταλαβαίνει τα όσα γίνονται γύρω της και θέλει ήδη να συμμετέχει και εκείνη με τον τρόπο της. Σαν να καταλαβαίνει πότε κλαίω και πότε γελάω, πότε πονάω και πότε ζηλέυω, πότε νευριάζω και πότε ηρεμώ. Λες? απο τώρα? μα είναι δυνατόν? Και ομως έτσι φαίνεται. Η μικρή μου φιλενάδα έχει αρχίσει και με μαθαίνει ήδη πολύ καλά και με προσέχει με την αγάπη της μην πάθω τίποτα. Με βοήθησε σήμερα το πρωι όταν καθώς πήγαινα με το αυτοκίνητο στη δουλειά, κόλλησα στην κίνηση και αρχισα να νιώθω άβολα. Με βοήθησε το προηγούμενο σαββατοκύριακο όταν ήμουν εξαντλημένη απο μια δύσκολη εβδομάδα και απο αυπνία ανυπόφορη. Με βοήθησε πριν λίγο όταν θέλησα να φαω 3 σοκολάτες λακτα για να νιώσω χαρούμενη και να μου φύγει η στενοχώρια. Είναι η μικρή μου φιλενάδα, μου κρατάει την καλύτερη παρέα και με αγαπάει για αυτό που είμαι. Με κάνει ευτυχισμένη τις δύσκολες στιγμές και όταν όλα μοιάζουν μαύρα, με κάνει να σκέφτομαι το άσπρο ... Μόνο εγω σε αγγίζω και σε αγκαλιάζω μέχρι στιγμής. Α, και μερικές φορές και η Ε. και η Α. με εξίσου μεγάλη αγάπη σε χαιδευουν και σου μιλάνε γλυκά. Σε ρωτάνε τι κανεις και αν είναι όλα καλά εκει "μέσα". Με βοηθάει πολύ που ξέρω πως και εκείνες σε σκέφτονται και σε αγαπούν όσο και εγώ. Δεν νιώθω τόσο μόνη σε αυτό.
Ανυπομονώ να σε δω και να σε αγγίξω, ανυπομονώ να μου σκάσεις χαμογελάκι πονηρό ... σαν αυτό που μόνο η αντζυ ξέρει να χαρίζει ......
Σε περιμένω ανυπόμονα να μου χαρίσεις τον κόσμο όλο όπως έκανε πριν ενα χρόνο περίπου ο φύλακας ο άγγελος μου, ο αδερφούλης σου .... Σαγαπω και νιώθω πως εσείς οι δυο θα είσαστε για πάντα η ζωη μου όλη ....