no title ....

συνήθως το αποδίδω στην πανσέληνο. όταν όμως συμβαίνει πάνω απο μια φορα το μήνα τότε δεν έχω που να το αποδώσω ..

Μουνταμάρα και βαρεμάρα.

Είναι περιεργο πόσο πολυ γεμίζει η ζωη μιας νεας μανούλας αλλα παράλληλα, την ιδια στιγμή αδειάζει κιολλας.
Και ενώ όλα γύρω συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς, ενω όλοι γύρω εχουν μπει στην ρουτίνα τους, εσύ προσπαθείς με δυσκολία να φτιάξεις μια νεα ρουτίνα μπας και γλιτώσεις απο την τρέλλα.
Ενα απο τα δύσκολα σημεία ειναι η μοναξιά που νιώθεις πολυ συχνά. Μοναξιά και κυριολεκτικά (ολοι πανε στις δουλειες τους, στους καφέδες τους, στο γυμναστήριο) ενω εσύ προσπαθείς απλά να βρεις χρόνο για να μετακινηθείς στο μπάνιο και να κάνεις ενα ντουζάκι και αυτό το σύντομο version. Μοναξια και μεταφορικά όταν βλέπεις πως όσο και αν μιλάς, όσο και αν εξηγείς, όσο και αν χρησιμοποιείς πετυχημένα επιχειρήματα, απλά ο λόγος σου δεν γίνεται κατανοητός. Ο συνομιλητής σε κοιτάει υποτίθεται θετικά, κουνάει το κεφάλι υποτίθεται συγκαταβατικά, συμφωνεί και παραδέχεται, καμια φορά ζητάει συγνωμη ... αλλα στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεις οτι απλά δεν εχει ακούσει ουτε το πρώτο γράμμα της πρώτης λέξης που έχεις αρθρώσει. Γιατι πολύ απλά, την επόμενη μέρα επιβεβαιώνεται απο μόνο του αυτό ... γιατι η ιστορία επαναλαμβάνεται, γιατι μπαίνεις στην διαδικασία να ξαναπεις τα ίδια και τα ίδια, να ξαναμιλήσεις για τα ίδια πράγματα, να ξανακλάψεις για τους ίδιους λόγους .....να ξανα-αποδειχτεί πόσο μόνη είσαι τελικά.

Δεν είμαι σίγουρη για πόσο και πως αντέχεται αυτή η μοναξιά. Η μεταφορική περισσότερο.

α.