Ετσι ξαφνικα.....

.....εγω ξεκίνησα για μια απλή εξέταση ρουτίνας, και τελικά ήρθες στον κόσμο ΕΣΥ! Το πιο όμορφο, γλυκό, σημαντικό ιδιαίτερο πράγμα στην ζωη μου. Η ζωη μου η ίδια...

όταν σε ακούμπησαν για πρώτη φορά (είχες ακόμη το τρέμουλο απο την προσπάθεια για την μεγάλη "έξοδο" ) επάνω στο στήθος μου, εκεί κατάλαβει πως όλα μεχρι εκείνη την στιγμή απλα δεν υπήρχαν. Εσύ, το Α και το Ω. Εσυ η αρχή και το τέλος, ο ουρανός και η γη, το φως, ο ήλιος, η θάλασσα .. τα πάντα εσυ.

Με κοίταξες με τα ορθάνοιχτα γεμάτα απορία και φόβο για το άγνωστο ματια σου. Με κοίταξες κατάματα όπως δεν με εχει κοιτάξει κανεις μεχρι εκεινη την στιγμή. Εκείνη την στιγμή σε αγάπησα για όλη μου την ζωη, με όλη την δύναμη της καρδιάς μου και σου δόθηκα για πάντα.

Δάκρυα χαράς γέμισαν τα ματια μου και ο χρόνος σταμάτησε...

Σ ευχαριστω που ήρθες στη ζωη μου, γλυκέ μου άγγελε.

Σε λατρευω.

Τι τραβάμε και εμείς οι χορευτριες....

Δεν θυμάμαι αν ποτέ ήθελα πραγματικά να γίνω χορευτρια οταν μεγαλώσω ... και τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, μέχρι που μεγάλωσα δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο.
Ήταν εκεί, γύρω στα 17, εκεί που στενεύουν τα περιθώρια και οι γονείς αρχίζουν διακριτικά μεν, επίμονα δε να σε ρωτάνε απεξω απεξω τι και πως. Είναι εκεί που αρχίζεις να σκέφτεσαι το αύριο, που όλοι οι φίλοι και συμμαθητές ξεκινούν να σχεδίάζουν το μέλλον τους και να κάνουν τα πρώτα τους όνειρα. Εκει που ο καθένας σε πνίγει με τις "εξυπνάδες" και τις πρωτοποριακές ιδέες και προτάσεις του. Εκεί είναι που έπειτα απο πολύωρη κατήχηση, και μεσα σε μια κατάσταση απορίας, ανησυχίας, έκπληξης και αγωνίας, αναφωνεί κανείς μπουχτισμένος: ¨τι τραβάμε και εμείς οι χορεύτριες .. ¨
Εκεί λοιπόν άρχισαν οι ιδεες και οι προτάσεις .. εκεί αρχισαν και οι πρώτες σκέψεις μου για το τι θα ακολουθήσει. Απο 3 ετών με τα παπουτσάκια του μπαλέτου σε μια ροζ πάνινη τσαντούλα (δώρο της γιαγιάκας μου), το ίδιο τρένο κάθε Τρίτη και Πέμπτη, στο ίδιο βαγόνι, την ίδιά ώρα κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς. Εκεί καθισμένη στα ξύλινα τότε καθίσματα του τρένου, με τον ήχο - στρίγγλισμα να μπαίνει απο τα παράθυρα, έκανα τα πρώτα μου όνειρα. Εγώ, στην σκηνή επάνω, μεγάλη μπαλαρίνα της εποχής .... Ο χορός αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου αλλα οχι το σημαντικότερο. Ήταν το σημαντικό ξεκίνημα που κράτησε περίπου 13 χρόνια και ήταν το τέλος του οποίου αποτέλεσε την αρχή της επόμενης φάσης.
Η επόμενη φάση με βρίσκει δίπλα στον Freud και στους λοιπούς κλασσικούς να παλεύω με τις θεωρίες ψυχανάλυσης και οχι μόνο. Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην επόμενη φάση; Η επιθυμία να ανακαλύψω όλους τους κρυμμένους θησαυρούς της ψυχής και των ατόμων γύρω μου. Ξενύχτια, άγχος, δυσκολίες στην αρχή. Θυσίες και πολλές ώρες αλλάζοντας λεωφορεία μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Φιλίες που κρατούν δυνατά μέχρι σήμερα, έρωτες που πόνεσαν πολύ, όνειρα που κανείς ονειροκρίτης δεν μπορούσε να τα καταλάβει και να τα εξηγήσει. Η πρόκληση μεγάλη και την πετύχαμε. Περιήγηση στα μονοπάτια του μυαλού. Δύσκολο μονοπάτι αυτό, πολύ δύσκολο και σίγουρα μακρύ και πολυ ενδιαφέρον.
Έτσι ήταν και θα είναι και η συνέχεια' πολύ ενδιαφέρουσα !

enjoy,

a.