όσο και αν θέλεις να ξεχάσεις μερικές φορές, κάποια λόγια σε πονάνε όσος καιρός και αν εχει περασει απο τοτε που ειπώθηκαν. Εκεί ειναι που αναζητάς να ακουσεις απεγνωσμένα μια συγνώμη για να απαλύνει λίγο ο πόνος αυτός....
Συγνώμη: την ζητάει κάποιος που μετανιώνει για κατι που είπε ή έκανε σε βάρος κάποιου άλλου. τι γίνεται όμως όταν αυτή η συγνώμη δεν έρχεται ποτέ; σημαίνει πως πολυ απλα ο αλλος δεν εχει μετανιώσει για αυτο που είπε ή εκανε; ή μηπως σημαίνει οτι φοβάται να το πει; ή μήπως οτι δεν ξέρει πως να το πει;
ποτέ δεν φοβήθηκα ή ντράπηκα να πω σύγνωμη όταν πλήγωσα ή στενοχώρησα κάποιον. Είναι σημαντική η συγνώμη για αυτον που έχει πληγωθεί να την ακούσει, για να μπορέσει με την σειρά του να συγχωρέσει, να ξεχάσει και να πάει παρακάτω ......
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Θελω ....
... να κοιμηθώ όσο θέλω, όταν θέλω και όπως θέλω
... να πιώ αλκοολ χωρις το αγχος μην μεθύσω και μετά ποιος θα προσέχει/κοιμίσει το μικρό
... να βγω για ψώνια χωρίς να κοιταω τιμές σε ότι αγοράζω
... να παω ταξίδι για 4 μήνες στην Ισπανία για να μάθω καλύτερα την γλώσσα μιλώντας την με τους ντόπιους στην καθημερινή ζωη
... να ταξιδέψω στην Νέα Υόρκη την περίοδο εκπτώσεων
... να αδυνατίσω 8 κιλά μέχρι το Σεπτέμβριο
... να ξαναγίνω για μια μέρα έφηβη
... να ξαναεχω μια δεύτερη ευκαιρία κάπου που την είχα χρειαστεί πολύ
... να ζήσω την γέννηση της αδερφής μου
... να κρυφακούσω τι γνώμη έχει για μένα το μεγάλο αφεντικό
... να γράψω το βίβλίο που πάντα ήθελα να γράψω
... να γίνει best seller το βιβλίο που έγραψα
... να αποκτήσω ένα όμορφο μικρό σπίτι σε ένα ήσυχο νησί με θέα το Αιγαίο
... να ξαναδω τα δυο μου σκυλια
... να ξανα-αγκαλιασω σφιχτά την αγαπημένη μου γιαγια
... να εχω τόσα χρήματα ωστε να μπορώ να πω με ανεση " δουλεύω απο χόμπυ"
να εχω πάντα την υγεία μου ....
να είμαι για πάντα ερωτευμένη ....
... να πιώ αλκοολ χωρις το αγχος μην μεθύσω και μετά ποιος θα προσέχει/κοιμίσει το μικρό
... να βγω για ψώνια χωρίς να κοιταω τιμές σε ότι αγοράζω
... να παω ταξίδι για 4 μήνες στην Ισπανία για να μάθω καλύτερα την γλώσσα μιλώντας την με τους ντόπιους στην καθημερινή ζωη
... να ταξιδέψω στην Νέα Υόρκη την περίοδο εκπτώσεων
... να αδυνατίσω 8 κιλά μέχρι το Σεπτέμβριο
... να ξαναγίνω για μια μέρα έφηβη
... να ξαναεχω μια δεύτερη ευκαιρία κάπου που την είχα χρειαστεί πολύ
... να ζήσω την γέννηση της αδερφής μου
... να κρυφακούσω τι γνώμη έχει για μένα το μεγάλο αφεντικό
... να γράψω το βίβλίο που πάντα ήθελα να γράψω
... να γίνει best seller το βιβλίο που έγραψα
... να αποκτήσω ένα όμορφο μικρό σπίτι σε ένα ήσυχο νησί με θέα το Αιγαίο
... να ξαναδω τα δυο μου σκυλια
... να ξανα-αγκαλιασω σφιχτά την αγαπημένη μου γιαγια
... να εχω τόσα χρήματα ωστε να μπορώ να πω με ανεση " δουλεύω απο χόμπυ"
να εχω πάντα την υγεία μου ....
να είμαι για πάντα ερωτευμένη ....
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Δεύτερη φορά, δεύτερο λάθος.
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της και άρχισε να περπατάει προς το σκοτάδι. Από ένα σημείο και μετά δεν έβλεπε .. οχι γιατι δεν είχε φως στο δρόμο, αλλά γιατί τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα και είχαν θαμπώσει την εικόνα.
Το πιο δύσκολο από όλα κάθε φορά είναι να παραδεχτείς πως και αυτή την φορά όλα έγιναν μάταια, χωρίς να έχεις κερδίσει έστω κάτι. Αυτό πονούσε πιο πολύ και αυτή την φορά. Τόσα χρόνια πήγαν έτσι, άδικα. Τόση αγάπη χαμένη. «Το γυαλί σαν ραγίσει δεν ξανακολλάει» αυτό της έλεγε συνέχεια με άτονη φωνή, πρώτα από το τηλέφωνο και έπειτα από κοντά, δίπλα της , στο διπλανό κάθισμα του οδηγού στο ολοκαίνουργιο πανάκριβο αυτοκίνητο που μόλις είχε αποκτήσει μέσω της εταιρίας του.
Δεύτερος χωρισμός, με το ίδιο άτομο πόσο πολύ περισσότερο να πονάει, θεέ μου; Γιατί τόλμησα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου με ένα τόσο ακατάλληλο άτομο; Γιατί αφέθηκα στα ψέμματα και δεν προφύλαξα τον εαυτό μου; Γιατί έπεσα τόσο εύκολα και πάλι στην παγίδα των ματιών του, του χαμόγελού του, της καλής του διάθεσης και ενέργειας, των τρόπων του και της εξυπνάδας του; Γιατί δεν έμαθα από την πρώτη φορά;
Είχε φτάσει ήδη χωρίς να το καταλάβει στο κατώφλι του δίπατου σπιτιού της. Μονοκατοικία, κληρονομιά της πολυαγαπημένης γιαγιάς, της μόνης που γνώρισε. Φτάνοντας, της ήρθε η γνώριμη μυρωδιά του νυχτολούλουδου που τόσο αγαπούσε και που την μεθούσε κάθε βράδυ που αγνάντευε στο πάνω μπαλκόνι κοιτώντας τα πλοία να περνάνε. Πάντα σκεφτόταν πότε θα έρθει και η δική της ευκαιρία, να την «κλέψει» ένας δυνατός έρωτας και να την ταξιδέψει με ένα τέτοιο μεγάλο πλοίο σε θάλασσες μακρινές και πολιτείες άγνωστες.
Χωρίς να έχει κουράγιο για πολλά πολλά, ακούμπησε στο πεζούλι, άφησε κάτω την τσάντα της και απλά ξέσπασε σε ένα κλάμα δυνατό, με λυγμούς και πόνο στην καρδιά της. Τον είχε αγαπήσει πολυ, όσο και αν όλοι της έλεγαν να μην το κάνει. Τον είχε πλάσει στην φαντασία της τον τέλειο άντρα, εκείνον που όλες οι γυναίκες ονειρευονται, εκείνον που ξέρει πως να φέρεται σε μια γυναίκα, εκείνον που σου φέρνει πρωινό στο κρεββάτι χωρίς απαραίτητα να είναι η γιορτή σου, εκείνον που σου ανοίγει την πόρτα για να μπεις στο αυτοκίνητο, εκείνον που σε παίρνει τηλέφωνο στη μέση της πολύ κουραστικής ημέρας για να σου πει απλα "σ'αγαπω".
Τον έψαχνε για μέρες, είχε εξαφανιστεί ξαφνικά. Έπειτα απο πολυ προσπάθεια κατάφερε να βρει την αδερφή του στο τηλέφωνο η οποία τα μάσαγε ... "δεν είμαι σίγουρη που είναι. Νομίζω είναι εκτός Έλλάδος για επαγγελματικό ταξίδι. Έφυγε πολύ ξαφνικά, για αυτό μάλλον δεν σε πήρε".
Δεν αρκούσε αυτό όμως σαν εξήγηση. Εκείνη ήθελε να ακούσει τον ίδιο να μιλάει και να της λεει όλα όσα δεν ήθελε ποτέ να ακούσει.
Το πιο δύσκολο από όλα κάθε φορά είναι να παραδεχτείς πως και αυτή την φορά όλα έγιναν μάταια, χωρίς να έχεις κερδίσει έστω κάτι. Αυτό πονούσε πιο πολύ και αυτή την φορά. Τόσα χρόνια πήγαν έτσι, άδικα. Τόση αγάπη χαμένη. «Το γυαλί σαν ραγίσει δεν ξανακολλάει» αυτό της έλεγε συνέχεια με άτονη φωνή, πρώτα από το τηλέφωνο και έπειτα από κοντά, δίπλα της , στο διπλανό κάθισμα του οδηγού στο ολοκαίνουργιο πανάκριβο αυτοκίνητο που μόλις είχε αποκτήσει μέσω της εταιρίας του.
Δεύτερος χωρισμός, με το ίδιο άτομο πόσο πολύ περισσότερο να πονάει, θεέ μου; Γιατί τόλμησα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου με ένα τόσο ακατάλληλο άτομο; Γιατί αφέθηκα στα ψέμματα και δεν προφύλαξα τον εαυτό μου; Γιατί έπεσα τόσο εύκολα και πάλι στην παγίδα των ματιών του, του χαμόγελού του, της καλής του διάθεσης και ενέργειας, των τρόπων του και της εξυπνάδας του; Γιατί δεν έμαθα από την πρώτη φορά;
Είχε φτάσει ήδη χωρίς να το καταλάβει στο κατώφλι του δίπατου σπιτιού της. Μονοκατοικία, κληρονομιά της πολυαγαπημένης γιαγιάς, της μόνης που γνώρισε. Φτάνοντας, της ήρθε η γνώριμη μυρωδιά του νυχτολούλουδου που τόσο αγαπούσε και που την μεθούσε κάθε βράδυ που αγνάντευε στο πάνω μπαλκόνι κοιτώντας τα πλοία να περνάνε. Πάντα σκεφτόταν πότε θα έρθει και η δική της ευκαιρία, να την «κλέψει» ένας δυνατός έρωτας και να την ταξιδέψει με ένα τέτοιο μεγάλο πλοίο σε θάλασσες μακρινές και πολιτείες άγνωστες.
Χωρίς να έχει κουράγιο για πολλά πολλά, ακούμπησε στο πεζούλι, άφησε κάτω την τσάντα της και απλά ξέσπασε σε ένα κλάμα δυνατό, με λυγμούς και πόνο στην καρδιά της. Τον είχε αγαπήσει πολυ, όσο και αν όλοι της έλεγαν να μην το κάνει. Τον είχε πλάσει στην φαντασία της τον τέλειο άντρα, εκείνον που όλες οι γυναίκες ονειρευονται, εκείνον που ξέρει πως να φέρεται σε μια γυναίκα, εκείνον που σου φέρνει πρωινό στο κρεββάτι χωρίς απαραίτητα να είναι η γιορτή σου, εκείνον που σου ανοίγει την πόρτα για να μπεις στο αυτοκίνητο, εκείνον που σε παίρνει τηλέφωνο στη μέση της πολύ κουραστικής ημέρας για να σου πει απλα "σ'αγαπω".
Τον έψαχνε για μέρες, είχε εξαφανιστεί ξαφνικά. Έπειτα απο πολυ προσπάθεια κατάφερε να βρει την αδερφή του στο τηλέφωνο η οποία τα μάσαγε ... "δεν είμαι σίγουρη που είναι. Νομίζω είναι εκτός Έλλάδος για επαγγελματικό ταξίδι. Έφυγε πολύ ξαφνικά, για αυτό μάλλον δεν σε πήρε".
Δεν αρκούσε αυτό όμως σαν εξήγηση. Εκείνη ήθελε να ακούσει τον ίδιο να μιλάει και να της λεει όλα όσα δεν ήθελε ποτέ να ακούσει.
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Σάββατο 15 Μαΐου 2010
no title ....
συνήθως το αποδίδω στην πανσέληνο. όταν όμως συμβαίνει πάνω απο μια φορα το μήνα τότε δεν έχω που να το αποδώσω ..
Μουνταμάρα και βαρεμάρα.
Είναι περιεργο πόσο πολυ γεμίζει η ζωη μιας νεας μανούλας αλλα παράλληλα, την ιδια στιγμή αδειάζει κιολλας.
Και ενώ όλα γύρω συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς, ενω όλοι γύρω εχουν μπει στην ρουτίνα τους, εσύ προσπαθείς με δυσκολία να φτιάξεις μια νεα ρουτίνα μπας και γλιτώσεις απο την τρέλλα.
Ενα απο τα δύσκολα σημεία ειναι η μοναξιά που νιώθεις πολυ συχνά. Μοναξιά και κυριολεκτικά (ολοι πανε στις δουλειες τους, στους καφέδες τους, στο γυμναστήριο) ενω εσύ προσπαθείς απλά να βρεις χρόνο για να μετακινηθείς στο μπάνιο και να κάνεις ενα ντουζάκι και αυτό το σύντομο version. Μοναξια και μεταφορικά όταν βλέπεις πως όσο και αν μιλάς, όσο και αν εξηγείς, όσο και αν χρησιμοποιείς πετυχημένα επιχειρήματα, απλά ο λόγος σου δεν γίνεται κατανοητός. Ο συνομιλητής σε κοιτάει υποτίθεται θετικά, κουνάει το κεφάλι υποτίθεται συγκαταβατικά, συμφωνεί και παραδέχεται, καμια φορά ζητάει συγνωμη ... αλλα στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεις οτι απλά δεν εχει ακούσει ουτε το πρώτο γράμμα της πρώτης λέξης που έχεις αρθρώσει. Γιατι πολύ απλά, την επόμενη μέρα επιβεβαιώνεται απο μόνο του αυτό ... γιατι η ιστορία επαναλαμβάνεται, γιατι μπαίνεις στην διαδικασία να ξαναπεις τα ίδια και τα ίδια, να ξαναμιλήσεις για τα ίδια πράγματα, να ξανακλάψεις για τους ίδιους λόγους .....να ξανα-αποδειχτεί πόσο μόνη είσαι τελικά.
Δεν είμαι σίγουρη για πόσο και πως αντέχεται αυτή η μοναξιά. Η μεταφορική περισσότερο.
α.
Μουνταμάρα και βαρεμάρα.
Είναι περιεργο πόσο πολυ γεμίζει η ζωη μιας νεας μανούλας αλλα παράλληλα, την ιδια στιγμή αδειάζει κιολλας.
Και ενώ όλα γύρω συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς, ενω όλοι γύρω εχουν μπει στην ρουτίνα τους, εσύ προσπαθείς με δυσκολία να φτιάξεις μια νεα ρουτίνα μπας και γλιτώσεις απο την τρέλλα.
Ενα απο τα δύσκολα σημεία ειναι η μοναξιά που νιώθεις πολυ συχνά. Μοναξιά και κυριολεκτικά (ολοι πανε στις δουλειες τους, στους καφέδες τους, στο γυμναστήριο) ενω εσύ προσπαθείς απλά να βρεις χρόνο για να μετακινηθείς στο μπάνιο και να κάνεις ενα ντουζάκι και αυτό το σύντομο version. Μοναξια και μεταφορικά όταν βλέπεις πως όσο και αν μιλάς, όσο και αν εξηγείς, όσο και αν χρησιμοποιείς πετυχημένα επιχειρήματα, απλά ο λόγος σου δεν γίνεται κατανοητός. Ο συνομιλητής σε κοιτάει υποτίθεται θετικά, κουνάει το κεφάλι υποτίθεται συγκαταβατικά, συμφωνεί και παραδέχεται, καμια φορά ζητάει συγνωμη ... αλλα στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεις οτι απλά δεν εχει ακούσει ουτε το πρώτο γράμμα της πρώτης λέξης που έχεις αρθρώσει. Γιατι πολύ απλά, την επόμενη μέρα επιβεβαιώνεται απο μόνο του αυτό ... γιατι η ιστορία επαναλαμβάνεται, γιατι μπαίνεις στην διαδικασία να ξαναπεις τα ίδια και τα ίδια, να ξαναμιλήσεις για τα ίδια πράγματα, να ξανακλάψεις για τους ίδιους λόγους .....να ξανα-αποδειχτεί πόσο μόνη είσαι τελικά.
Δεν είμαι σίγουρη για πόσο και πως αντέχεται αυτή η μοναξιά. Η μεταφορική περισσότερο.
α.
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Πρωινό ξύπνημα ...
το σημερινό πρωινό ξύπνημα ήταν ισως ενα απο τα καλύτερα της ζωης μου.
Το χαμογελό σου, η αγνότητα στα ματια σου, η αγάπη στο διακριτικό και απαλό αγγιγμα σου με εκαναν να θελω να κλάψω απο χαρά και ευτυχία.
Είναι δυνατόν ενα τοσο δα μικρό πλασματάκι να μου δίνει τόση χαρά; Να με γεμίζει με τόσο όμορφα συναισθήματα; Σαν να μην υπαρχει τίποτα και κανένας αλλος εκείνη την στιγμή σε όλο τον κόσμο... μόνο εγω και εσυ!
Σε αγαπω με όλη την δυναμη της ψυχής μου. Πολλες φορές νιώθω πως είσαι η ζωη μου. Αυτο το τελευταίο, είναι κατι που με απασχολεί και με φοβίζει. Νιώθω απόλυτη εξάρτηση απο σενα πλεόν, εστω και αν η γνωριμία μας μετράει άμεσα 3 μήνες και έμμεσα συν 9 ακόμη.
Φοβάμαι για το αυριο που θα μπορώ να σου προσφέρω. Φοβάμαι για το κόσμο που θα ζήσεις. Δεν φοβάμαι για την απέραντη αγάπη που σου υποσχομαι οτι θα σε γεμίζω πάντα και συνεχώς για όσο ζω.
Είσαι οτι καλύτερο εχει συμβεί στην ζωη μου. Με εσένα κατάλαβα τι σημαίνει πραγματική αγάπη χωρίς εγωισμούς, χωρίς συμφέροντα, χωρίς απαιτήσεις και χωρις ανταλλάγματα. Σε ευχαριστώ που κάθε μέρα με μαθαίνεις να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον φροντίζω και να νοίαζομαι για μένα - να με εχω καλά για σένα .....
Το χαμογελό σου, η αγνότητα στα ματια σου, η αγάπη στο διακριτικό και απαλό αγγιγμα σου με εκαναν να θελω να κλάψω απο χαρά και ευτυχία.
Είναι δυνατόν ενα τοσο δα μικρό πλασματάκι να μου δίνει τόση χαρά; Να με γεμίζει με τόσο όμορφα συναισθήματα; Σαν να μην υπαρχει τίποτα και κανένας αλλος εκείνη την στιγμή σε όλο τον κόσμο... μόνο εγω και εσυ!
Σε αγαπω με όλη την δυναμη της ψυχής μου. Πολλες φορές νιώθω πως είσαι η ζωη μου. Αυτο το τελευταίο, είναι κατι που με απασχολεί και με φοβίζει. Νιώθω απόλυτη εξάρτηση απο σενα πλεόν, εστω και αν η γνωριμία μας μετράει άμεσα 3 μήνες και έμμεσα συν 9 ακόμη.
Φοβάμαι για το αυριο που θα μπορώ να σου προσφέρω. Φοβάμαι για το κόσμο που θα ζήσεις. Δεν φοβάμαι για την απέραντη αγάπη που σου υποσχομαι οτι θα σε γεμίζω πάντα και συνεχώς για όσο ζω.
Είσαι οτι καλύτερο εχει συμβεί στην ζωη μου. Με εσένα κατάλαβα τι σημαίνει πραγματική αγάπη χωρίς εγωισμούς, χωρίς συμφέροντα, χωρίς απαιτήσεις και χωρις ανταλλάγματα. Σε ευχαριστώ που κάθε μέρα με μαθαίνεις να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον φροντίζω και να νοίαζομαι για μένα - να με εχω καλά για σένα .....
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Μεγαλωσαμε ...
Η ηλικία ειναι κατι σχετικο τελικά.
Πριν λίγους μήνες με ρώτησε κάποιος γιατρός καθώς έπαιρνε το ιστορικο μου, την ηλικια μου. Κοντοστάθηκα πριν του απαντήσω. Απίστευτο, κι ομως σχεδόν τελευταία στιγμή πρόλαβα και του είπα την πραγματική μου ηλικία και οχι την αγαπημένη μου ηλικια, αυτη που μου αρεσει να σκεφτομαι οτι είμαι τα τελευταία 2-3 χρόνια, αυτη που σκεφτομαι να λεω οταν με ρωτάνε και στα επομενα 2-3 χρονια.
Στο κατω κατω, τι σημασια εχουν πραγματικα οι ηλικιες ... τα χρόνια περνουν ετσι και αλλιως. Σημασια εχει στα χρόνια που περνουν να μην γερνανε οι ψυχη και το μυαλο μας .. να μην γερναει η διαθεση μας .. να μην γερναει ο ερωτας μας......
Ο χρόνος ειναι κατι σχετικό. Σημασια εχει τι κανεις στον χρόνο που περναει, ποσο ευτυχισμενα ζεις, ποσο δημιουργικα.
Μεγαλώσαμε, καναμε παιδια αλλα το παν ειναι να μεινουμε και εμεις παιδια, να μην χαλασει αυτο.
Φοβαμαι πολυ και θελω να προσπαθησω να το κρατησω.
Μου υποσχεσαι να το προσπαθήσεις και να το κρατήσεις και εσυ;
Πριν λίγους μήνες με ρώτησε κάποιος γιατρός καθώς έπαιρνε το ιστορικο μου, την ηλικια μου. Κοντοστάθηκα πριν του απαντήσω. Απίστευτο, κι ομως σχεδόν τελευταία στιγμή πρόλαβα και του είπα την πραγματική μου ηλικία και οχι την αγαπημένη μου ηλικια, αυτη που μου αρεσει να σκεφτομαι οτι είμαι τα τελευταία 2-3 χρόνια, αυτη που σκεφτομαι να λεω οταν με ρωτάνε και στα επομενα 2-3 χρονια.
Στο κατω κατω, τι σημασια εχουν πραγματικα οι ηλικιες ... τα χρόνια περνουν ετσι και αλλιως. Σημασια εχει στα χρόνια που περνουν να μην γερνανε οι ψυχη και το μυαλο μας .. να μην γερναει η διαθεση μας .. να μην γερναει ο ερωτας μας......
Ο χρόνος ειναι κατι σχετικό. Σημασια εχει τι κανεις στον χρόνο που περναει, ποσο ευτυχισμενα ζεις, ποσο δημιουργικα.
Μεγαλώσαμε, καναμε παιδια αλλα το παν ειναι να μεινουμε και εμεις παιδια, να μην χαλασει αυτο.
Φοβαμαι πολυ και θελω να προσπαθησω να το κρατησω.
Μου υποσχεσαι να το προσπαθήσεις και να το κρατήσεις και εσυ;
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Ετσι ξαφνικα.....
.....εγω ξεκίνησα για μια απλή εξέταση ρουτίνας, και τελικά ήρθες στον κόσμο ΕΣΥ! Το πιο όμορφο, γλυκό, σημαντικό ιδιαίτερο πράγμα στην ζωη μου. Η ζωη μου η ίδια...
όταν σε ακούμπησαν για πρώτη φορά (είχες ακόμη το τρέμουλο απο την προσπάθεια για την μεγάλη "έξοδο" ) επάνω στο στήθος μου, εκεί κατάλαβει πως όλα μεχρι εκείνη την στιγμή απλα δεν υπήρχαν. Εσύ, το Α και το Ω. Εσυ η αρχή και το τέλος, ο ουρανός και η γη, το φως, ο ήλιος, η θάλασσα .. τα πάντα εσυ.
Με κοίταξες με τα ορθάνοιχτα γεμάτα απορία και φόβο για το άγνωστο ματια σου. Με κοίταξες κατάματα όπως δεν με εχει κοιτάξει κανεις μεχρι εκεινη την στιγμή. Εκείνη την στιγμή σε αγάπησα για όλη μου την ζωη, με όλη την δύναμη της καρδιάς μου και σου δόθηκα για πάντα.
Δάκρυα χαράς γέμισαν τα ματια μου και ο χρόνος σταμάτησε...
Σ ευχαριστω που ήρθες στη ζωη μου, γλυκέ μου άγγελε.
Σε λατρευω.
όταν σε ακούμπησαν για πρώτη φορά (είχες ακόμη το τρέμουλο απο την προσπάθεια για την μεγάλη "έξοδο" ) επάνω στο στήθος μου, εκεί κατάλαβει πως όλα μεχρι εκείνη την στιγμή απλα δεν υπήρχαν. Εσύ, το Α και το Ω. Εσυ η αρχή και το τέλος, ο ουρανός και η γη, το φως, ο ήλιος, η θάλασσα .. τα πάντα εσυ.
Με κοίταξες με τα ορθάνοιχτα γεμάτα απορία και φόβο για το άγνωστο ματια σου. Με κοίταξες κατάματα όπως δεν με εχει κοιτάξει κανεις μεχρι εκεινη την στιγμή. Εκείνη την στιγμή σε αγάπησα για όλη μου την ζωη, με όλη την δύναμη της καρδιάς μου και σου δόθηκα για πάντα.
Δάκρυα χαράς γέμισαν τα ματια μου και ο χρόνος σταμάτησε...
Σ ευχαριστω που ήρθες στη ζωη μου, γλυκέ μου άγγελε.
Σε λατρευω.
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Τι τραβάμε και εμείς οι χορευτριες....
Δεν θυμάμαι αν ποτέ ήθελα πραγματικά να γίνω χορευτρια οταν μεγαλώσω ... και τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, μέχρι που μεγάλωσα δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο.
Ήταν εκεί, γύρω στα 17, εκεί που στενεύουν τα περιθώρια και οι γονείς αρχίζουν διακριτικά μεν, επίμονα δε να σε ρωτάνε απεξω απεξω τι και πως. Είναι εκεί που αρχίζεις να σκέφτεσαι το αύριο, που όλοι οι φίλοι και συμμαθητές ξεκινούν να σχεδίάζουν το μέλλον τους και να κάνουν τα πρώτα τους όνειρα. Εκει που ο καθένας σε πνίγει με τις "εξυπνάδες" και τις πρωτοποριακές ιδέες και προτάσεις του. Εκεί είναι που έπειτα απο πολύωρη κατήχηση, και μεσα σε μια κατάσταση απορίας, ανησυχίας, έκπληξης και αγωνίας, αναφωνεί κανείς μπουχτισμένος: ¨τι τραβάμε και εμείς οι χορεύτριες .. ¨
Εκεί λοιπόν άρχισαν οι ιδεες και οι προτάσεις .. εκεί αρχισαν και οι πρώτες σκέψεις μου για το τι θα ακολουθήσει. Απο 3 ετών με τα παπουτσάκια του μπαλέτου σε μια ροζ πάνινη τσαντούλα (δώρο της γιαγιάκας μου), το ίδιο τρένο κάθε Τρίτη και Πέμπτη, στο ίδιο βαγόνι, την ίδιά ώρα κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς. Εκεί καθισμένη στα ξύλινα τότε καθίσματα του τρένου, με τον ήχο - στρίγγλισμα να μπαίνει απο τα παράθυρα, έκανα τα πρώτα μου όνειρα. Εγώ, στην σκηνή επάνω, μεγάλη μπαλαρίνα της εποχής .... Ο χορός αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου αλλα οχι το σημαντικότερο. Ήταν το σημαντικό ξεκίνημα που κράτησε περίπου 13 χρόνια και ήταν το τέλος του οποίου αποτέλεσε την αρχή της επόμενης φάσης.
Η επόμενη φάση με βρίσκει δίπλα στον Freud και στους λοιπούς κλασσικούς να παλεύω με τις θεωρίες ψυχανάλυσης και οχι μόνο. Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην επόμενη φάση; Η επιθυμία να ανακαλύψω όλους τους κρυμμένους θησαυρούς της ψυχής και των ατόμων γύρω μου. Ξενύχτια, άγχος, δυσκολίες στην αρχή. Θυσίες και πολλές ώρες αλλάζοντας λεωφορεία μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Φιλίες που κρατούν δυνατά μέχρι σήμερα, έρωτες που πόνεσαν πολύ, όνειρα που κανείς ονειροκρίτης δεν μπορούσε να τα καταλάβει και να τα εξηγήσει. Η πρόκληση μεγάλη και την πετύχαμε. Περιήγηση στα μονοπάτια του μυαλού. Δύσκολο μονοπάτι αυτό, πολύ δύσκολο και σίγουρα μακρύ και πολυ ενδιαφέρον.
Έτσι ήταν και θα είναι και η συνέχεια' πολύ ενδιαφέρουσα !
enjoy,
a.
Ήταν εκεί, γύρω στα 17, εκεί που στενεύουν τα περιθώρια και οι γονείς αρχίζουν διακριτικά μεν, επίμονα δε να σε ρωτάνε απεξω απεξω τι και πως. Είναι εκεί που αρχίζεις να σκέφτεσαι το αύριο, που όλοι οι φίλοι και συμμαθητές ξεκινούν να σχεδίάζουν το μέλλον τους και να κάνουν τα πρώτα τους όνειρα. Εκει που ο καθένας σε πνίγει με τις "εξυπνάδες" και τις πρωτοποριακές ιδέες και προτάσεις του. Εκεί είναι που έπειτα απο πολύωρη κατήχηση, και μεσα σε μια κατάσταση απορίας, ανησυχίας, έκπληξης και αγωνίας, αναφωνεί κανείς μπουχτισμένος: ¨τι τραβάμε και εμείς οι χορεύτριες .. ¨
Εκεί λοιπόν άρχισαν οι ιδεες και οι προτάσεις .. εκεί αρχισαν και οι πρώτες σκέψεις μου για το τι θα ακολουθήσει. Απο 3 ετών με τα παπουτσάκια του μπαλέτου σε μια ροζ πάνινη τσαντούλα (δώρο της γιαγιάκας μου), το ίδιο τρένο κάθε Τρίτη και Πέμπτη, στο ίδιο βαγόνι, την ίδιά ώρα κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς. Εκεί καθισμένη στα ξύλινα τότε καθίσματα του τρένου, με τον ήχο - στρίγγλισμα να μπαίνει απο τα παράθυρα, έκανα τα πρώτα μου όνειρα. Εγώ, στην σκηνή επάνω, μεγάλη μπαλαρίνα της εποχής .... Ο χορός αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου αλλα οχι το σημαντικότερο. Ήταν το σημαντικό ξεκίνημα που κράτησε περίπου 13 χρόνια και ήταν το τέλος του οποίου αποτέλεσε την αρχή της επόμενης φάσης.
Η επόμενη φάση με βρίσκει δίπλα στον Freud και στους λοιπούς κλασσικούς να παλεύω με τις θεωρίες ψυχανάλυσης και οχι μόνο. Τι ήταν αυτό που οδήγησε στην επόμενη φάση; Η επιθυμία να ανακαλύψω όλους τους κρυμμένους θησαυρούς της ψυχής και των ατόμων γύρω μου. Ξενύχτια, άγχος, δυσκολίες στην αρχή. Θυσίες και πολλές ώρες αλλάζοντας λεωφορεία μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Φιλίες που κρατούν δυνατά μέχρι σήμερα, έρωτες που πόνεσαν πολύ, όνειρα που κανείς ονειροκρίτης δεν μπορούσε να τα καταλάβει και να τα εξηγήσει. Η πρόκληση μεγάλη και την πετύχαμε. Περιήγηση στα μονοπάτια του μυαλού. Δύσκολο μονοπάτι αυτό, πολύ δύσκολο και σίγουρα μακρύ και πολυ ενδιαφέρον.
Έτσι ήταν και θα είναι και η συνέχεια' πολύ ενδιαφέρουσα !
enjoy,
a.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)