Αλλάζουνε οι άνθρωποι ....

Ε ναι λοιπόν, αλλάζουνε και μάλιστα πολύ και εκεί που δεν το περιμένεις, και μένεις χάνος να κοιτάς το ταβάνι ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι και εσύ μένεις με την απορία ζωγραφισμένη στο "γερασμένο" πρόσωπο να αναρωτιέσαι αν έκανες εσύ κάτι λάθος, αν έκανε ο άλλος, αν έκανε η ζωή λάθος που σας έφερε τον έναν μπροστά στον άλλο και κοιταχτήκατε και ερωτευτήκατε και αγαπηθήκατε και μετά "ξεχαστήκατε" ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να παραμείνουν οι ίδιοι. Όσο και αν προσπαθεί κάποιος να μην το πιστεψει, αργά ή γρήγορα έρχεται και η σειρά του να αντιμετωπίσει το αλλαγμένο πρόσωπο που μέχρι πρίν λίγο καιρό μιλούσαν για ώρες στο τηλέφωνο, κόρναραν ανυπόμονα περιμένοντας στο αυτοκίνητο να κατέβεις επιτέλους για να πάμε για ποτό, άλλαζε 3 φορές μέχρι να βρεί το τέλειο t-shirt που αναδεικνύει τους γραμμωμένους κοιλιακούς, κερνούσε άπειρα ταξίδια Π-Σ-Κ στο Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη.... Λέω να ανάψω ένα τσιγάρο, να θυμηθώ τις πρώτες λέξεις που ανανταλλάξαμε και μετά να μετρήσω μέχρι το 10 μήπως και θυμηθώ την πρώτη ατάκα που "πέταξες" για να με "ρίξεις". Την θυμήθηκα ... Αλλάζουνε οι άνθρωποι απροσδόκητα. Μήπως έκανα εγώ κάτι που σε ενόχλησε και εξαφανίστηκες "έτσι ξαφνικά" ? Can you please come back? We have unfinished business here .... you owe me a coffee, remember .... and a kiss :) By the way, είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχει ήδη τελειώσει ....

Ουσιαστικά είχαμε αγαπηθεί πριν καν συστηθούμε ... Περνούσαμε τα πρωινά μας, πίνοντας δυνατό καφέ και κοιτώντας πίσω απο την τεράστια τζαμαρία της άδειας καφετέριας. 3 τραπέζια διαφορά, η μια δίπλα στην άλλη, στη άδεια καφετέρια, κάθε πρωί περιμέναμε να πάει 8 για να πάμε στο πρώτο μάθημα. Χειμωνιάτικος καιρός, ίσως και ψιλοχιονάκι, μικρες και φοβισμένες ... Μετά απο μερικές εβδομάδες συνειδητοποίησα πως δεν συναντιώμασταν για πρώτη φορά στην καφετέρια, είχαμε ήδη συνταξιδέψει στην διαδρομή απο το Κέντρο μέχρι κι το τέρμα, μέσα στο τρένο και στην συνέχεια στο ίδιο λεωφορείο. ΄Ένα πρωί δεν άντεξα - πήγα, συστήθηκα, έριξα και μια χαζομάρα με την οποία χασκογελάγαμε για 20 λεπτά και .... αυτό ήταν ... αγαπηθήκαμε για πάντα. Είχαμε κοινά μαθήματ στην αρχή και αυτό μας ένωσε. Εγώ τότε με "σοβαρό" νεανικό δεσμό και εκείνη μονίμως στα χωρίσματα με τον δικό της. Η αγάπη αυτή είναι απο εκείνες που κι αν ακόμη κάνεις 1 χρόνο να δεις κάποιον, στο πρώτο διλεπτο του τηλεφώνου έχεις καταλάβει τα πάντα. Είναι η αγάπη που στέλνεις ένα -"call me" και έχει καταλάβει αν είσαι καλά, σκατά, πονάς, γελάς, αγαπάς, μισείς, σε μισούν ... Είναι εκείνη που με έχει "σηκώσει" όταν έπεσα (αρκετές φορες ομολογουμένως), που χάρηκε πραγματικά όταν της είπα "φεύγω γιατί δεν το θέλω άλλο", εκείνη που μου έγραφε ραβασάκια στο μάθημα λέγοντας μου βλακείες για να με ηρεμήσει πριν μια μεγάλη παρουσίαση. Είναι εκείνη που ήρθε κι με βρήκε το καλοκαίρι του 2000 στο "μοναχικό" νησί και μου είπε "η ζωή συνεχίζεται" και εγώ την άκουσα και συνέχισα κι συνεχίζω ακόμη. Είναι εκείνη που στάθηκε δίπλα μου με ανεμελιά σε κάθε δυσκολία, που μοιράστηκε μαζί μου τα πιο κρυφά της μυστικά, που με αγκάλιασε όταν έκλαψα και που μου δάνεισε στεγνά ρούχα όταν απο τα γέλια είμαστα ανύμπορες να περάσουμε τον δρόνο σε στιγμή απίστευτης καταιγίδας και είχαμε γίνει μούσκεμα ως το κόκαλο. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, και ακόμη πιο πολλά απο όσα τολμάμε να ομολογήσουμε. Χαίρομαι που είσαι στη ζωή μου και σε παρακαλώ να μην φύγεις ποτέ σπο κοντά μου. Είσαι πραγματική μου φίλη γιατι με δέχεσαι όπως είμαι, δεν με κρίνεις ποτέ, με κάνεις να χαμογελώ, χαίρεσαι με την χαρά μου και λυπάσαι με την λύπη μου. Σε ευχαριστώ! Υ.Γ. παω να σε πάρω τηλέφωνο τώρα γιατι έχω να σου πως :)